Eater
Caravaggio
De 16de-eeuwse homoseksuele schilder blikt terug op een woest bestaan dat even briljant als gevaarlijk was. In deze intieme kroniek vertelt hij over een leven vol artistieke obsessie, gepassioneerde liefdes en maatschappelijke veroordeling. Zijn herinneringen voeren langs ateliers verlicht door kaarsen, overvolle stadsscènes en gesloten kamers waar romances bloeiden — vaak met jonge mannen van uiteenlopende afkomst — en waar de grenzen tussen inspirerende affectie en destructieve afhankelijkheid regelmatig vervaagden.
Als kunstenaar streefde hij naar perfectie; zijn doeken waren vol intensiteit en sensualiteit, en trokken zowel bewondering als wrevel. Die dubbelzinnige reputatie maakte hem tot een aantrekkingskracht én een mikpunt: beschermheren waardeerden zijn talent, maar conservatieve figuren zagen in zijn levensstijl een schandaal dat moest worden beteugeld. Rondom hem ontstonden roddels die zijn carrière bedreigden en zijn relaties onder druk zetten. Sommige affaires eindigden in dramatische breuken; andere leverden de inspiratie voor enkele van zijn beroemdste werken, waarin liefde en taboe onlosmakelijk met elkaar versmolten.
Het verhaal neemt een donkere wending wanneer macht, jaloezie en wraak samenkomen in een tragedie die de gemeenschap in opschudding brengt: een moord waarvan de schilder niet zonder morele twijfel getuige is, en die zijn omstandigheden voorgoed verandert. De gebeurtenis confronteert hem met de prijs van verlangens die de maatschappelijke grenzen overschrijden en met de verantwoordelijkheid van iemand die zowel schepper als participant was in de verhalen om hem heen.
Door zijn terugblik ontvouwt zich een complex portret van schuld en verlossing, van trots en schaamte. Hij worstelt met de vraag in hoeverre zijn kunst rechtvaardigt persoonlijke excessen en wat er van zijn nalatenschap zal overblijven als de waarheid aan het licht komt. Historische onrechtvaardigheid en persoonlijke verbeelding lopen door elkaar, waardoor de reconstructie van zijn leven nooit eenvoudig is.
Het resultaat is een indringend verhaal over liefde, macht en de kwetsbaarheid van kunstenaars in een tijd waarin afwijzing snel kon omslaan in levensbedreiging — en waarin één daad een hele reputatie kon vernietigen.
The Strangers: Chapter 2
Na de gebeurtenissen uit de vorige film, waarin haar vriend het leven liet, ontwaakt Maya in het ziekenhuis. Wanneer ze ontslagen wordt en het ziekenhuis verlaat, krijgt ze een lift aangeboden door een groep onbekenden. Voor Maya, die sinds de tragedie moeite heeft met vertrouwen, is elke nieuwe ontmoeting beladen; toch stemt ze, uitgeput en zoekend naar houvast, in met de kortstondige hulp.
Aanvankelijk lijken de rit en de passagiers onschuldig: routinematige gesprekken, kleine beleefdheden en ogenschijnlijke toevalligheden. Langzaam groeit echter het onbehagen. Details — een te opgewekte lach, tegenstrijdige antwoorden op eenvoudige vragen, een telefoon die doelbewust uitstaat — wekken haar argwaan. De rit wijkt af van de verwachte route, er worden onverwachte tussenstops gemaakt en de sfeer in het voertuig verandert van onverschilligheid naar subtiele dreiging. Maya begint te beseffen dat de aangeboden hulp mogelijk een val kan zijn; de vraag rijst of ze voor eigen veiligheid zal kiezen of opnieuw zal vertrouwen op mensen die haar wellicht kwaad willen doen.
De film bouwt spanning rond dit morele dilemma: is Maya paranoïde geworden door haar verlies, of wijst haar intuïtie op een reële bedreiging? Regie en montage zetten in op claustrofobische kadrering en een terughoudend geluidsontwerp om de beklemming voelbaar te maken. Close-ups van Maya’s bezorgde blik, het tikken van een onrustig voertuig en de steeds intenser wordende stilte werken samen om de kijker in haar onzekerheid te trekken.
Thematisch gaat het verhaal over wie je nog durft te geloven nadat vertrouwen je al is ontnomen, en over de veerkracht die nodig is om opnieuw keuzes te maken. De spanningsboog culmineert in confrontaties waarbij zowel fysieke als psychologische grenzen worden getest. Zonder te veel te verklappen balanceert de film tussen psychologische thriller en overlevingsverhaal; het centrale personage groeit door confrontatie met angst, terwijl de vraag of ze werkelijk veilig is tot het einde blijft hangen.
A Big Bold Beautiful Journey
David rijdt naar een bruiloft in zijn oude auto, waarvan de GPS een eigenaardige eigenschap heeft: hij volgt niet noodzakelijk de snelste route, maar lijkt eerder een reeks kleine onvoorspelbare aanwijzingen te geven. Tijdens de rit ontmoet hij Sarah, toevallig of als gevolg van die afwijkende navigatie, en samen besluiten ze het pad van de GPS te volgen. In plaats van een eenvoudige rit naar de ceremonie wordt hun tocht een innerlijke en uiterlijke reis.
Terwijl het instrument hen langs kroegen, kustwegen en vergeten dorpen leidt, worden gesprekken ontroerend eerlijk; oude verwijten, verwaarloosde dromen en onverwerkte verliesmomenten komen ter sprake. De GPS fungeert als narratief mechanisme dat zowel letterlijk als symbolisch hun koers bepaalt: soms brengt hij hen naar plekken vol nostalgie en troost, andere keren confronteert hij hen door routewijzigingen die herinneringen oproepen die ze liever zouden vermijden. Landschappen — glooiende velden, mistige heuvels en kille dijkwegen — vormen het decor waarin hun relatie zich ontvouwt en verdiept.
Cinematografisch legt de film de schoonheid van het onderweg zijn vast met lange takes en zorgvuldig gekozen lichtval; close-ups vangen de subtiele gezichtsuitdrukkingen die praten niet zegt. De soundtrack ondersteunt de emotionele boog, afwisselend ingetogen en opzwepend, waardoor de aandacht naar de dialogen blijft gaan. Naarmate de afstand tot de bruiloft groeit, groeit ook het vertrouwen tussen David en Sarah: hun gedeelde kwetsbaarheden worden bouwstenen voor intimiteit.
Op het hoogtepunt van de rit staan ze voor een cruciale beslissing: volgen ze het door de GPS opgelegde pad en daarmee het gevoel van toevalligheid en avontuur, of kiezen ze voor een bewuste, gezamenlijke koers waarin beiden verantwoordelijkheid nemen voor hun toekomst? De film onderzoekt thema’s als lot versus vrije wil, de helende kracht van reizen en de vraag hoe je verleden je keuzes vormt. Het eindigt niet met een definitief antwoord, maar met een beladen moment van keuze dat de kijker uitnodigt na te denken over de eigen wegen in het leven.
Alpha
Het verhaal speelt zich af in de jaren tachtig en volgt de elfjarige Alpha, die op school het mikpunt wordt van pesterijen en sociale uitsluiting vanwege een rondgaande beschuldiging dat zij besmet zou zijn geraakt met een tot dan toe onbekende ziekte. De geruchten verspreiden zich snel: fluisteringen, geïsoleerde blikken en het vermijden van haar aanwezigheid veranderen de school in een vijandige omgeving. Waar klasgenoten vroeger samen speelden, ontstaan er nu lege plekken op de speelplaats en gereserveerde stiltes in de klas. Alpha raakt steeds meer geïsoleerd en leert vroeg wat het betekent om buitenstaander te zijn.
Tegelijkertijd krijgt het gezin te maken met een concrete gezondheidscrisis: een van Alpha’s ouders valt daadwerkelijk ziek. Die gebeurtenis confronteert de tiener niet alleen met de reële dreiging van ziekte, maar ook met haar eigen kwetsbaarheid en sterfelijkheid. Waar de geruchten aanvankelijk abstract en angstaanjagend waren, wordt ziekte nu persoonlijk en tastbaar. De combinatie van pesterijen en de zorg voor een zieke ouder dwingt Alpha tot volwassen keuzes: ze probeert haar angst te verbergen, neemt verantwoordelijkheden in huis over en zoekt naar manieren om haar familie bij te staan.
De film verkent daarnaast hoe gemeenschappen reageren op onbekende bedreigingen. Angst, onwetendheid en schaamte leiden tot stigmatisering, terwijl zorgverleners, leraren en buren verschillende rollen aannemen — van mededogen tot afwijzing. Regie en productie leggen subtiel de jaren tachtig vast door middel van kleding, muziek en decor, zonder de thematiek te romantiseren. Cinematografie benadrukt de wisselwerking tussen beklemmende schoolinterieurs en de intieme, soms claustrofobische taferelen thuis.
Centraal staat het innerlijke landschap van Alpha: haar zoektocht naar betekenis, haar pogingen om menselijkheid te behouden te midden van vijandigheid en haar geleidelijke confrontatie met verlies en hoop. Het verhaal is een aangrijpende studie over stigmatisering, rouw en veerkracht. Door het perspectief van een kind te kiezen, toont de film op ontroerende wijze hoe maatschappelijke angst persoonlijk geweld kan worden, en biedt het tegelijkertijd ruimte voor empathie en herstel via kleine daden van vriendelijkheid en moed.
Kensuke’s Kingdom
De jonge Michael maakt met zijn ouders en hun hond een zeiltocht. Tijdens een plotselinge storm kapseist de boot en Michael slaagt erin samen met zijn viervoeter aan land te komen op een afgelegen eiland in de Stille Oceaan. Aanvankelijk lijkt hij helemaal alleen, geconfronteerd met de elementaire strijd om voedsel, onderdak en hoop. Na verloop van tijd ontdekt Michael dat het eiland niet onbewoond is: hij ontmoet Kensuke, een oude, mysterieuze Japanse man die sinds de Tweede Wereldoorlog op het eiland leeft.
Kensuke heeft zijn leven gewijd aan een streng ritme van arbeid en afzondering; hij is aanvankelijk wantrouwig en woedend dat zijn zorgvuldig opgebouwde isolement is doorbroken. De communicatie tussen hen verloopt stroef en wordt eerst gedomineerd door afstand en culturele barrières. Gaandeweg ontstaat er echter een onverwachte band. Michael en zijn hond brengen levensvreugde en nieuwsgierigheid terug in Kensukes bestaan, terwijl Kensuke zijn kennis van de natuur, van vissen en overlevingstechnieken overdraagt. Samen leren ze elkaar vertrouwen en vinden ze manieren om het eiland duurzaam te gebruiken zonder het te beschadigen.
De relatie tussen de jongen en de oude man ontwikkelt zich tot een partnerschap van wederzijdse bescherming: Michael leert respect voor het eiland en zijn geheimen; Kensuke ervaart opnieuw emotionele verbondenheid. Wanneer externe gevaren of uitdagingen het delicate evenwicht bedreigen, bundelen ze hun krachten om hun toevluchtsoord veilig te houden en te verantwoorden waarom de plek verborgen moet blijven.
Het verhaal is daarmee meer dan een overlevingsverhaal: het onderzoekt thema’s als vriendschap tussen generaties, interculturele communicatie, plichtsbesef en rentmeesterschap over de natuur. Tegelijk is het een coming‑of‑age; Michael groeit van een angstige jongen uit tot iemand die verantwoordelijkheid neemt en empathie toont. De film of roman sluit meestal met een indringende reflectie op herinnering, afscheid en de blijvende invloed van onverwachte ontmoetingen. Het verhaal roept vragen op over loyaliteit, verzoening en de waarde van stille heldendaden.
Vleesdag
Mirthe is dierenactiviste. Samen met een groep gelijkgestemden besluit ze actie te voeren tegen een varkensfokkerij; het doel is om misstanden aan het licht te brengen en aandacht te vragen voor het lot van de dieren. De actie bestaat uit sabotage en het binnendringen van het terrein, maar de groep is verdeeld over de aanpak: sommigen willen alleen foto’s en symbolische acties, anderen kiezen voor hardere middelen. De boerenfamilie die de boerderij beheert voelt zich aangevallen en in het nauw gedreven. Een confrontatie laait al snel op. Wat begon als een idealistische poging om verandering te forceren, escaleert wanneer een incident uit de hand loopt.
De film of roman onderzoekt de motieven van alle betrokkenen. Mirthe wordt gedreven door woede en mededogen; haar activisme is deels persoonlijk, deels politiek. De boerenfamilie ervaart de actie als een existentiële bedreiging: hun inkomen, reputatie en levenswerk staan op het spel. In de buurt ontstaan splintergroepen van steun en veroordeling; sociale media maken van het conflict een publiek spektakel. Regie en scenario leggen de ambiguïteit van morele overtuigingen bloot: het onderscheid tussen daden die je noodzakelijk acht en de menselijke prijs die daarvoor betaald wordt.
Thematisch draait het verhaal om escalatie, verantwoordelijkheid en de onbedoelde gevolgen van radicale actie. De spanningsboog bouwt zich op met wederzijdse misverstanden en angst; kleine incidenten stapelen zich op tot een beslissende confrontatie. Juridische en emotionele nasleep — arrestaties, publieke veroordeling, schuldgevoel en rouw — brengen personages in nieuwe morele posities. De lezer of kijker wordt geconfronteerd met vragen over middelen en doelen: wanneer mag activisme de wetten overtreden, en wat betekent het als onschuldigen schade lijden?
Uiteindelijk nodigt het verhaal uit tot reflectie in plaats van simpele veroordeling. Het toont de menselijke kosten van strijd en roept op tot dialoog over duurzame oplossingen: betere controles, transparantie in de veehouderij en manieren om zorgvuldiger om te gaan met conflicten tussen idealen en dagelijkse realiteit.
High Tide
Verdwaald en met een gebroken hart arriveert de illegale Braziliaanse immigrant Lourenço in Provincetown, het zomerse toevluchtsoord dat bekendstaat als een queer paradijs. Hij worstelt direct met de praktische consequenties van zijn status: tijdelijke baantjes, taalbarrières en het constante risico van ontdekking. Tegelijk ervaart hij de verwondering en opluchting van een plek waar diversiteit zichtbaar en gevierd wordt, al hangt er aan het eind van het seizoen een melancholieke sfeer van afscheid en onvoltooide beloftes.
Wanneer de zomer langzaam ten einde loopt, kruisen Lourenço en de charismatische Maurice elkaars paden. Maurice is onstuimig en warm, tegelijk gevormd door eigen verlies en keuzes waar hij nog geen antwoord op heeft gevonden. Hun ontmoeting begint klein — een gedeeld broodje bij de viskraam, een nachtelijke wandeling langs de duinen — en ontvouwt zich geleidelijk tot een intense, tedere romance. De relatie is zowel zinderend als intiem: liefde naar lichaam en gevoel, en naar de gedeelde behoefte om gezien en geaccepteerd te worden.
De film volgt hoe beiden, afzonderlijk en samen, geconfronteerd worden met de schaduwen van hun verleden: familieverwachtingen, eerdere liefdes die pijn deden, en angsten die doorlopen in dagelijkse onzekerheden. Lourenço draagt de last van zijn ongedocumenteerde bestaan — de constante angst voor uitzetting en het ontbreken van rechten — terwijl Maurice worstelt met oude trauma’s en de vraag wat het betekent zich echt aan iemand over te geven. Hun liefde biedt troost en moed, maar geen garanties.
Visueel balanceert de film zonovergoten, zomerse beelden met intieme close‑ups; de mise‑en‑scène benadrukt zowel de lichtheid van een vluchtige vakantie‑affaire als de zwaarte van levensbepalende beslissingen. Met een soundtrack die subtiele Braziliaanse invloeden mixt met lokale queer‑klanken, schetst de film een wereld die tegelijk buitenlands en wonderlijk vertrouwd aanvoelt.
Het resultaat is een teder en meeslepend portret van liefde, identiteit en opnieuw beginnen: een zomerliefde die de manier waarop beide mannen naar hun toekomst kijken voorgoed verandert.
Familiar Touch
Wanneer de zoon van de tachtigjarige Ruth bij haar aanbelt om haar mee uit eten te nemen, verwart ze hem aanvankelijk met een aanbidder. De verwarring krijgt een wrange wending wanneer hij haar niet naar een restaurant brengt, maar naar een verpleeghuis waarvan Ruth zich niet kan herinneren dat ze het ooit heeft gekozen. De overgang naar de dementiezorg is desoriënterend: voorwerpen verliezen hun betekenis en kamers vervormen, waardoor Ruth zich ontworteld voelt. Ze is ervan overtuigd dat ze op een plek is beland waar ze niet thuishoort.
Aanvankelijk reageert Ruth met verzet; ze weigert groepsactiviteiten en zoekt tevergeefs naar sporen van haar vroegere leven. De andere bewoners — elk met fragmentarische geschiedenissen — vormen zowel spiegel als mysterie. Soms heeft ze heldere momenten van herkenning, andere keren dwaalt haar geest langs herinneringen die haar van het heden weghalen. Tegelijk put ze troost uit kleine rituelen: het vasthouden van een kopje thee, luisteren naar een vertrouwde melodie en het voelen van zonlicht op haar handen.
Langzaam ontstaat een omslag. De verzorgers, met geduld en respect, bieden een netwerk van veiligheid. Zij helpen Ruth haar lichaam te aarden door eenvoudige oefeningen, zintuiglijke activiteiten en het naar voren brengen van structuur. Die praktische steun gaat gepaard met momenten van verbinding: een oprechte conversatie, een glimlach die iets herinnert, een hand die zacht wordt vastgehouden.
Het verhaal onderzoekt autonomie, waardigheid en verlies van identiteit. Tegelijk is het een intieme verkenning van innerlijke vrijheid: zelfs bij fragmentarisch geheugen schept de geest nieuwe betekenissen. Ruths innerlijke reis — vol hallucinaties, fragmenten van liefde en oud verdriet — leert haar zich te verzoenen met wat zij nog kan vasthouden.
Uiteindelijk biedt de film geen eenvoudige oplossingen, maar toont hij een genuanceerd beeld van ouder worden en zorg. Door aandacht voor kleine details laat het verhaal zien hoe respect, aanraking en aanwezigheid opnieuw wortels kunnen leggen, zelfs op een plek die aanvankelijk ontheemd voelt.
Wisdom of Happiness
De negentigjarige Dalai Lama deelt in deze documentaire zijn kijk op de grote uitdagingen van de 21e eeuw en reikt mogelijke wegen aan om ermee om te gaan. In een directe, bijna intieme benadering spreekt hij de kijker rechtstreeks toe: over het zoeken naar innerlijke rust, over universeel geluk en over hoe individuele verandering kan bijdragen aan bredere maatschappelijke transformatie. Zijn boodschap is zowel praktisch als filosofisch; hij combineert eeuwenoude boeddhistische inzichten met universele ethische opmerkingen die losstaan van religieuze overtuiging.
Aan de hand van aangrijpende archiefbeelden blikt hij terug op zijn jeugd en opvoeding in Tibet, en op de ingrijpende ervaring van de vlucht na de Chinese bezetting. Die persoonlijke geschiedenis fungeert als achtergrond voor zijn levenslange inzet voor mededogen, geweldloosheid en culturele continuïteit. Tussen herinneringen en reflecties door nodigt hij de kijker uit om letterlijk diep adem te halen, stil te staan en naar binnen te kijken — niet als vlucht, maar als oefening in helderheid en handelingsvermogen.
De documentaire plaatst mindfulness niet als een modewoord, maar als een praktisch instrument: aandachtstraining om stress te verminderen, empathie te vergroten en betere keuzes te maken in tijden van ecologische, politieke en sociale spanning. Thema’s als klimaatverandering, ongelijkheid en technologische ontwrichting passeren de revue, telkens gekoppeld aan het idee van onderlinge afhankelijkheid en solidariteit. De Dalai Lama benadrukt dat innerlijke balans geen egoïstische luxe is, maar juist de basis voor verantwoorde betrokkenheid bij anderen.
Visueel mixt de film persoonlijke verhalen, tijdsbeelden en hedendaagse gesprekken met wetenschappers en activisten, waardoor een breed palet van perspectieven ontstaat. De toon blijft hoopvol doch realistisch: echte verandering vereist zowel individuele discipline als collectieve inzet. Tot slot fungeert de documentaire als een uitnodiging — niet tot passief bewonderen, maar tot praktisch toepassen van aandacht, vriendelijkheid en ethische verantwoordelijkheid in het dagelijks leven, als antwoord op de crises van onze tijd.
Sorda
Ángela en Hector vormen een gelukkig stel ondanks duidelijke verschillen: Ángela is doof en communiceert vooral in gebarentaal, Hector is horend en functioneert vooral in gesproken taal. Samen hebben ze een warm thuis opgebouwd en zien ze reikhalzend uit naar de komst van hun eerste kind. Na de geboorte kantelt echter de balans in hun gezin: ouderschap brengt onverwachte spanningen en dwingt hen confrontaties aan te gaan met communicatie, identiteit en praktische zorg.
Ouderschap raakt hen allebei diep, maar op verschillende manieren. Ángela ervaart een dubbele worsteling: zij moet haar rol vinden in een wereld die vaak ingericht is op horen — van doktersgesprekken tot opvoedadvies dat zelden rekening houdt met gebarentaal. Tegelijk voelt ze zich verantwoordelijk voor de taal- en cultuurkeuzes rond het kind: zal het kind tweetalig opgevoed worden, met gebarentaal als basis, of ligt de nadruk op gesproken taal en gehoorondersteuning? Hector worstelt met zijn onbegrip van sommige dovencultuuruitingsvormen en voelt zich soms machteloos wanneer hij niet volledig kan aansluiten bij Ángela’s beleving of wanneer zorgverleners hun communicatie vereenvoudigen.
Praktische problemen verscherpen de spanning: nachten zonder slaap, bezoek van familiale hulp die onbewust bepaalde verwachtingen heeft, en medische consulten die tolken missen. Misverstanden stapelen zich op en kleine irritaties — onopgemerkte geluidssignalen, niet-erkende blikken of verschillende ideeën over veiligheid en autonomie — kunnen escaleren. Tegelijk biedt het ouderschap kansen tot groei: Hector leert gebarentaal en zoekt actieve betrokkenheid; Ángela ontwikkelt strategieën voor participatie in de ‘horende’ wereld en zoekt steun bij de dovengemeenschap.
De film of het verhaal onderzoekt grotere vragen: hoe bouw je een inclusieve opvoeding? Welke rol speelt taal in identiteit? Wanneer en hoe worden beslissingen genomen rond technologie zoals gehoorapparaten of cochleaire implantaten? Belangrijk is ook de rol van externe steun: toegankelijke gezondheidszorg, opvoedingscursussen met tolken en ondersteuningsgroepen kunnen het verschil maken.
Uiteindelijk toont het verhaal hoe liefde en geduld, gecombineerd met wederzijds respect en praktische aanpassingen, helpen om nieuwe gezinsbalans te vinden — en hoe het opvoeden van een kind een kans biedt om bruggen te slaan tussen werelden.
One Battle After Another
Warner Bros. Pictures brengt One Battle After Another, geschreven, geregisseerd en geproduceerd door Paul Thomas Anderson, met in de hoofdrollen Academy Award‑ en BAFTA‑winnaars Leonardo DiCaprio, Sean Penn en Benicio Del Toro, en daarnaast Regina Hall, Teyana Taylor en Chase Infiniti. De film volgt Bob (DiCaprio), een uitgebluste revolutionair die samen met zijn energieke, zelfredzame dochter Willa (Infiniti) ondergedoken leeft op een afgelegen plek. Bob leeft als een stoned en paranoïde man; wanneer zijn aartsvijand (Penn) na zestien jaar plotseling terugkeert en Willa verdwijnt, moet de voormalige rebel zichzelf herpakken om haar te vinden. Zowel vader als dochter worden daarbij onherroepelijk geconfronteerd met de consequenties van zijn verleden.
Anderson regisseert naar zijn eigen scenario en is tevens producent, samen met de voor een Oscar en een BAFTA genomineerde Adam Somner en Sara Murphy. Will Weiske fungeert als uitvoerend producent. De productie legt nadruk op intieme karakterstudies en rauwe, suspensevolle momenten — kenmerkend voor Andersons oeuvre, maar met een nieuwe, hardere toon die het familiedrama en de jacht naar Willa combineert.
Het creatieve team achter de schermen bestaat uit enkele vaste medewerkers van Anderson: cinematograaf Michael Bauman; de voor een Oscar genomineerde en met een BAFTA onderscheiden production designer Florencia Martín; de voor een BAFTA genomineerde editor Andy Jurgensen; het kostuumontwerp van tweevoudig Academy Award‑winnares en BAFTA‑houder Colleen Atwood; casting door Cassandra Kulukundis; en muziek van de voor meerdere Oscars en BAFTA’s genomineerde componist Jonny Greenwood. Samen scheppen zij een visuele en auditieve wereld die zowel intiem als onheilspellend aanvoelt.
De cast levert volgens vroege berichten intense vertolkingen: DiCaprio speelt Bob met rauwe kwetsbaarheid, Penn brengt een kilte die de confrontatie dreigt te verzuren en Del Toro voegt een onvoorspelbare, fysieke intensiteit toe. Verwacht een film die zowel persoonlijk als episch aanvoelt.
Warner Bros. Pictures presenteert One Battle After Another, een productie van Ghoulardi Film Company. De film wordt gedistribueerd door Warner Bros. Pictures en is vanaf 25 september 2025 in de Nederlandse bioscopen te zien.
Slimme Haas Momo De Grote Achtervolging?
In het Zingende Bos zijn de voorbereidingen voor een groot feest in volle gang wanneer het ondenkbare gebeurt: de getalenteerde violiste Yumi wordt door een bende ontvoerd. Het nieuws slaat in als een bom; haar vrienden en de hele gemeenschap raken in paniek. Vastbesloten haar te redden, vertrekt de jonge Momo naar de onbekende stad buiten het bos, vastberaden maar ook bang voor wat hij zal aantreffen.
In de stad ontmoet Momo de straatkat Schaduw, een sluwe en nieuwsgierige begeleider die de steegjes en verborgen doorgangen kent. Niet veel later voegt Poyraz zich bij hen, de hondenleider met een warm hart en een scherp instinct. Ondanks hun verschillen vormen de drie al snel een hecht team. Samen trekken ze door markten, achterbuurten en statige lanen, steeds dichter naar de plek waar Yumi gevangen wordt gehouden.
Het gevaar neemt toe naarmate ze meer over de bende te weten komen. Hun route voert uiteindelijk naar de weelderige villa van de rijke verzamelaar Meneer Goud, een man die exotische dieren en kostbaarheden hult in schijnbare pracht, maar wiens hebzucht duistere kanten verbergt. In zijn kelder ontdekken Momo en zijn metgezellen Yumi en andere gevangengenomen dieren, allen beroofd van hun vrijheid en vreugde.
Met moed, vindingrijkheid en een flinke dosis teamgeest zetten Momo, Schaduw en Poyraz een gedurfde reddingsactie in. Door slimme afleidingsmanoeuvres, samenwerkingskracht en het inzetten van hun unieke talenten weten ze de bewakers te misleiden en de deuren te openen. De bevrijding mondt uit in een ontroerende ontsnapping waarbij ook de ware motieven van Meneer Goud aan het licht komen.
Wanneer de waarheid onthuld is, worden de schuldigen aan de gerechtigheid overgeleverd en keert er langzaam weer rust en harmonie terug in het Zingende Bos. Dit avontuur benadrukt bovenal de kracht van vriendschap, moed en saamhorigheid: zelfs de kleinste helden kunnen het onrecht bestrijden wanneer ze samenkomen. De film is Turks gesproken met Nederlandse ondertiteling, en combineert speelse actie met warme momenten van verbondenheid.
