William
Solem trekt de stekker eruit. Jarenlang spotte hij kranten, tijdschriften, boeken, soms ook audioboeken, en zette die door naar kanalen waar vooral de doorstuurknop regeert. Nu is het klaar. De reden is donker: doodswensen, ik steek je neer teksten, gerommel aan accounts, mensen die met zeldzame zoektermen proberen te achterhalen wie hij is. Dat is walgelijk en beangstigend, punt.
Maar er schuurt nog iets anders, en dat mag best harder gezegd worden: Solem deelde wat iemand anders al illegaal had gedeeld. Zijn hele rol draaide om het doorplaatsen van materiaal dat niet van hem was. En toch klinkt in zijn afscheidsbericht verontwaardiging over “hun sites en apps” die met zijn spots aan de haal zouden gaan, alsof er zoiets als moreel auteursrecht op een piratenkopie bestaat. Dat voelt als een dubbele bocht: wie onrechtmatig publiceert, kan niet tegelijk de morele eigenaar zijn van diezelfde onrechtmatige post.
Noem het de paradox van de piraat 2.0. Aan de voordeur hangt “delen is lief”, maar achter de toonbank is het marktlogica: zichtbaarheid, credits, status. Zodra anderen “meeliften”, wordt er gepraat over oneerlijkheid en “geven en nemen”. Alleen: geven en nemen van wat, precies? Niet van eigen werk. Niet van legale rechten. Het is de omgekeerde wereld om je benadeeld te voelen omdat iemand anders jouw illegale upload opnieuw doorstuurt. Het auteursrecht wordt geclaimd wanneer het uitkomt en overboord gezet zodra het knelt; dat is geen principe, dat is opportunisme.
Die hypocrisie maakt de bedreigingen natuurlijk niet minder afschuwelijk. Wie iemand doxt of hackt, passeert elke grens. Maar het verklaart wel waarom deze scene zo snel verzuurt: iedereen staat op andermans grond, en toch claimt iedereen het mooiste plekje. Zelfs bij het claimen van posts speelt auteursrecht een rol, en bezit wordt verdedigd, desnoods met vuil spel. Dan is het ineens “mijn post”, “mijn spot”, “mijn release”, terwijl het fundament een kopie van een kopie is.
Solem zegt dat hij altijd duidelijk was over de bron, dat het niet van hemzelf kwam. Eerlijk, misschien. Maar eerlijk over een onrecht blijft een onrecht. En wie in zo’n grijs gebied opereert, kan moeilijk verbaasd zijn dat anderen dezelfde losse regels toepassen op jóúw doorplaatsing. Het is precies het morele vacuüm dat piraterij zo vaak om zich heen creëert: iedereen beroept zich op rechtvaardigheid, niemand draagt de verantwoordelijkheid.
Zijn besluit om te stoppen is begrijpelijk. Angst wint altijd van ijdelheid. Toch laat zijn afscheid vooral zien hoe scheef het verhaal stond: je kunt niet tegelijk zeggen “het is niet van mij” en ondertussen doen alsof je bestolen bent wanneer anderen jouw illegale repost opnieuw reposten. Als iets deze episode duidelijk maakt, dan dit: in een economie van geleende spullen kun je geen kroon zetten op een kopie en die vervolgens als jouw erfstuk verdedigen.
Eater
